چه افرادی بیشتر در معرض ابتلا به آبله میمونی قرار دارند؟

به گزارش مجله خبری نگار، براساس اطلاعات موجود در حال حاضر موارد عمدتا در میان مردان هموسکشوال شناسایی شده است. هدف این اخبار شیوع بیماری، افزایش آگاهی، اطلاع رسانی برای آمادگی و ارائه راهنمایی‌های فنی برای اقدامات توصیه‌شده فوری است.

وضعیت در حال تغییر است و WHO انتظار دارد با گسترش نظارت در این کشور‌ها موارد بیشتری از آبله میمون شناسایی شود. اقدامات فوری برای اطلاع رسانی به افرادی که ممکن است بیشتر در معرض خطر ابتلا به عفونت آبله میمون هستند با اطلاعات دقیق متمرکز می‌شوند تا از گسترش بیشتر جلوگیری شود. شواهد موجود کنونی نشان می‌دهد کسانی بیشتر در معرض خطر هستند که در تماس فیزیکی نزدیک با فرد مبتلا به آبله میمون دارای علائم بوده اند. WHO هم چنین در تلاش است تا راهنمایی‌هایی را برای محافظت از ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی خط مقدم و سایر کارکنان بهداشتی که ممکن است در معرض خطر باشند ارائه دهد. WHO در روز‌های آینده توصیه‌های فنی بیشتری ارائه خواهد کرد.

شیوع آبله میمون

تا ۲۱ می ۹۲ مورد تایید شده آزمایشگاهی و ۲۸ مورد مشکوک آبله میمون با تحقیقات در حال انجام به WHO گزارش شده است. تا به امروز هیچ مورد مرگ و میر مرتبطی گزارش نشده است. موارد گزارش شده تاکنون هیچ ارتباط مسافرتی ثابتی به یک منطقه نداشته است. تا به امروز تمام مواردی که نمونه‌های آنها توسط آزمایش PCR تایید شده است، آلوده به ویروس آفریقایی شناسایی شده‌اند. توالی ژنوم از نمونه سواب از یک مورد تایید شده در پرتغال، نشان دهنده تطابق نزدیک ویروس آبله میمون عامل شیوع فعلی با موارد صادراتی از نیجریه به بریتانیا، اسرائیل و سنگاپور در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ است. شناسایی موارد تایید شده و مشکوک آبله میمون بدون ارتباط مستقیم سفر به یک منطقه آندمیک نشان دهنده یک رویداد بسیار غیرعادی است. نظارت تا به امروز در مناطق غیر بومی محدود بوده است، اما اکنون در حال گسترش است. WHO انتظار دارد که موارد بیشتری در مناطق غیر آندمیک گزارش شود. اطلاعات موجود حاکی از آن است که انتقال از انسان به انسان در میان افرادی که در تماس فیزیکی نزدیک با مواردی که علامت دار هستند، رخ می‌دهد.

علاوه بر این شیوع جدید، WHO همچنان به دریافت به روزرسانی‌ها در مورد وضعیت گزارش‌های جاری موارد آبله میمون از طریق مکانیسم‌های نظارتی برای موارد در کشور‌های بومی دریافت می‌کند. کشور‌های بومی آبله میمون عبارتند از: کامرون، آفریقای مرکزی، کنگو، گابن، غنا (فقط در حیوانات شناسایی شده است)، ساحل عاج، لیبریا، نیجریه، سیرالئون و سودان.

بیماری آبله میمون چیست؟

آبله میمون یک زئونوز ویروسی (ویروسی است که از حیوانات به انسان منتقل می‌شود) با علائمی بسیار شبیه به علائمی که در گذشته در بیماران آبله دیده می‌شد، اگرچه از نظر بالینی شدت آن کمتر است. این بیماری توسط ویروس آبله میمون که متعلق به جنس orthopoxvirus از خانواده Poxviridae است ایجاد می‌شود. دو دسته از ویروس آبله میمون وجود دارد: نوع آفریقای غربی و نوع حوضه کنگو (آفریقای مرکزی). نام آبله میمون از کشف اولیه ویروس در میمون‌ها در یک آزمایشگاه دانمارکی در سال ۱۹۵۸ سرچشمه می‌گیرد. اولین مورد انسانی در یک کودک در کنگو در سال ۱۹۷۰ شناسایی شد.

دوره کمون آبله میمون معمولا از ۶ تا ۱۳ روز است، اما می‌تواند بین ۵ تا ۲۱ روز باشد. گونه‌های مختلف جانوری به عنوان حساس به ویروس آبله میمون شناسایی شده اند. عدم قطعیت در مورد تاریخچه طبیعی ویروس آبله میمون وجود دارد و مطالعات بیشتری برای شناسایی دقیق و نحوه حفظ گردش ویروس در طبیعت مورد نیاز است. خوردن گوشت کم پخته شده و سایر محصولات حیوانات آلوده یک عامل خطر احتمالی است. آبله میمون معمولا خود محدود شونده است، اما ممکن است در برخی افراد، مانند کودکان، زنان باردار یا افرادی که به دلیل سایر شرایط سلامتی دچار سرکوب سیستم ایمنی هستند، شدید باشد. به نظر می‌رسد عفونت‌های انسانی با نوع غرب آفریقا باعث بیماری کمتری نسبت به نوع حوضه کنگو می‌شود، با نرخ مرگ و میر ۳.۶ ٪ در مقایسه با ۱۰.۶ ٪ برای نوع حوضه کنگو.

علائم و نشانه‌های آبله میمون

در انسان علائم آبله میمون مشابه، اما خفیف‌تر از علائم آبله است. آبله میمون با تب، سردرد، درد‌های عضلانی و خستگی شروع می‌شود. تفاوت اصلی بین علائم آبله و آبله میمون در این است که آبله میمون باعث تورم غدد لنفاوی (لنفادنوپاتی) می‌شود در حالی که آبله این طور نیست. دوره کمون (زمان از عفونت تا علائم) برای آبله میمون معمولا ۶ تا ۱۳ روز است، اما می‌تواند بین ۵ تا ۲۱ روز باشد.

سردرد

شروع تب بالا

لنفادنوپاتی (غدد لنفاوی متورم)

درد عضلانی و بدن

کمر درد

ضعف شدید

بثورات پوستی

توجه داشته باشید در عرض ۱ تا ۳ روز (گاهی اوقات طولانی تر) پس از ظهور تب، بیمار دچار بثورات می‌شود که اغلب روی صورت شروع می‌شود و سپس به سایر قسمت‌های بدن گسترش می‌یابد. این بیماری معمولا ۲ تا ۴ هفته طول می‌کشد.

چه کسانی در معرض ابتلا هستند؟

قرار گرفتن در معرض چهره به چهره از جمله کارکنان بهداشتی بدون محافظ چشم و تنفسی

تماس فیزیکی مستقیم با ضایعات پوستی از جمله تماس جنسی

تماس با مواد آلوده مانند لباس، ملافه یا ظروف آلوده فرد تایید شده آبله میمون در ۲۱ روز قبل از شروع علائم

سابقه سفر به یک کشور بومی آبله میمون را در ۲۱ روز قبل از شروع علائم

مصونیت متقابل محافظتی در برابر واکسیناسیون آبله به افراد مسن محدود خواهد شد، زیرا جمعیت‌های زیر ۴۰ یا ۵۰ سال در سرتاسر جهان دیگر از حفاظت ارائه شده توسط برنامه‌های قبلی واکسیناسیون آبله بهره نمی‌برند. مصونیت کمی نسبت به آبله میمون در میان جوانانی که در کشور‌های غیر بومی زندگی می‌کنند وجود دارد، زیرا ویروس در آنجا وجود نداشته است.

انتقال ویروس آبله میمون چگونه است؟

انتقال ویروس آبله میمون زمانی اتفاق می‌افتد که فرد از طریق حیوان، انسان یا مواد آلوده به ویروس تماس پیدا کند. ویروس از طریق پوست، دستگاه تنفسی یا غشا‌های مخاطی (چشم، بینی یا دهان) وارد بدن می‌شود. انتقال از حیوان به انسان ممکن است از طریق گاز گرفتن یا خراش، تماس مستقیم با مایعات بدن یا فضولات حیوانی باشد. تصور می‌شود که انتقال از انسان به انسان عمدتا از طریق قطرات تنفسی بزرگ و تماس پوستی اتفاق می‌افتد. سایر روش‌های انتقال از انسان به انسان شامل تماس مستقیم با مایعات بدن و تماس غیرمستقیم با مواردی مانند لباس‌ها یا ملحفه‌های آلوده است.

توصیه WHO

شناسایی موارد اضافی و گسترش بیشتر در کشور‌هایی که در حال حاضر موارد را گزارش می‌کنند و سایر کشور‌های عضو محتمل است. هر بیمار مشکوک به آبله میمون باید بررسی شود و در صورت تایید، جداسازی شود تا زمانی که ضایعات آنها پوسته پوسته شود، دلمه افتاده و لایه‌ای تازه از پوست در زیر آن تشکیل شود. کشور‌ها باید برای موارد مربوط به بیمارانی که با راش غیر معمولی که در مراحل متوالی پیشرفت می‌کند - ماکول‌ها، پاپول‌ها، وزیکول‌ها، پوستول‌ها، دلمه‌ها هوشیار باشند. تب، بزرگ شدن غدد لنفاوی، کمردرد و درد‌های عضلانی را نیز جدی بگیرند. این افراد ممکن است به محیط‌های مختلف اجتماعی و مراقبت‌های بهداشتی از جمله مراقبت‌های اولیه، کلینیک‌های پزشکی، واحد‌های بیماری‌های عفونی، زنان و زایمان، اورولوژی، بخش‌های اورژانس و کلینیک‌های پوست مراجعه کنند. افزایش آگاهی در میان جوامع بالقوه آسیب پذیر و هم چنین ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و کارکنان آزمایشگاه، برای شناسایی و پیشگیری از موارد ثانویه بیشتر و مدیریت موثر شیوع فعلی ضروری است.

در طول شیوع آبله میمون، تماس فیزیکی نزدیک با افراد آلوده مهم‌ترین عامل خطر برای ویروس آبله میمون است. اگر فرد مشکوک به آبله میمون باشد، بررسی باید معاینه بالینی بیمار با استفاده از اقدامات مناسب پیشگیری و کنترل عفونت باشد. بررسی قرار گرفتن در معرض بیماری باید دوره بین ۵ تا ۲۱ روز قبل از شروع علائم باشد. هر بیمار مشکوک به آبله میمون باید در طول دوره‌های عفونی احتمالی و شناخته شده، یعنی در مراحل اولیه و راش بیماری، ایزوله شود. تأیید آزمایشگاهی موارد مشکوک مهم است، اما نباید اجرای اقدامات بهداشت عمومی را به تأخیر بیندازیم.

ملاحظات ایمنی

فردی که با یک فرد آلوده تماس مستقیم دارد ممکن است به آبله میمون مبتلا شود. مراحل محافظت از خود شامل پرهیز از تماس پوست با پوست یا چهره به چهره با افرادی که دارای علائم هستند، انجام رابطه جنسی ایمن، تمیز نگه داشتن دست‌ها با آب و صابون یا الکل، تمیز کردن اشیاء و سطوحی که لمس شده اند و استفاده از ماسک است.

در حالی که مکانیسم‌های دقیق انتقال شیوع آبله میمون‌ها هنوز در حال بررسی است و احتمالا با مکانیسم‌های SARS-CoV-۲ متفاوت است، یادآوری این نکته ضروری است که اقدامات پیشگیرانه کلی توصیه شده در برابر COVID-۱۹ نیز تا حد زیادی از انتقال ویروس آبله میمون محافظت می‌کند. علاوه بر این، هر شخصی که با تعریف مورد مشکوک، احتمالی و تایید شده که در بالا توضیح داده شده است، باید از تماس نزدیک با افراد دیگر خودداری کند و در اجتماعات بزرگ شرکت نکند.

تحقیقات بیشتر در مورد بهداشت عمومی در کشور‌های غیر بومی که مواردی را شناسایی کرده‌اند، از جمله یافتن موارد گسترده و ردیابی تماس، تحقیقات آزمایشگاهی، مدیریت بالینی و جداسازی با مراقبت‌های حمایتی ادامه دارد. WHO در حال دعوت از کارشناسان برای بحث در مورد توصیه‌های مربوط به واکسیناسیون است.

سخن پایانی

سازمان بهداشت جهانی از نزدیک شیوع بیماری آبله میمون را تحت نظر دارد. در حالی که در حال حاضر هیچ اقدام خاصی در رابطه با برگزاری، به تعویق انداختن یا لغو تجمع دسته جمعی در مناطقی که موارد آبله میمون شناسایی شده است، مورد نیاز نیست، می‌توان اطلاعات را با شرکت کنندگان احتمالی تجمعات جمعی به اشتراک گذاشت تا آنها تصمیمی آگاهانه بگیرند. سازمان بهداشت جهانی در روز‌های آینده راهنمایی‌های بیشتری را ارائه خواهد کرد.